بن بست

بن بست

 دختر که مانتوی بلند مرتبی پوشیده بود به طرف در رفت روی آن شماره ای نوشت و سپس در زد عقب کشید با مداد شماره ی روی در را بالای کاغذ سرشماری نوشت کلاسوری را بغل کرده بود پای راستش را کمی جلوتر گذاشته بود و پاشنه اش را به زمین می سایید بعد به ساعتش نگاه کرد و گفت :«چرا شقایق دیر کرده بایس تا حالا میومد » کسی به در نیامد  در حالی که کاغذ را توی کلاسور می گذاشت گفت:« یعنی چه؟ مگه میشه تو ده تا خونه هیشکی نباشه ؟!»   خنکی سپیده دم هنوز پا بر جا بود صدای چند گنجشک که در همین حوالی لانه داشتند در کوچه پژواک می شد 

هیبت سکوت مثل ابری سنگین روی تمام تنم  فرو می ریخت درزدم کسی جلو در نیامد شق و رق سراغ در بعدی رفتم از صدای پایم و ریگ هایی که زیر کفشم فشرده می شوند هری دلم می ریخت انگار یک هیکل بسیار بزرگ پشت سرم بود عضلاتم کشیده شده بودند به حالت بیخودی می رفتم که شکافی دردیوار  کناری ام مرا به خود آورد  به سختی به پهلو برگشتم که صدای مردی که پشت وانت بار فریاد می زد را شنیدم «خانه دار بیا میوه تازه ببر ؛سبزی خوردن ؛کرفس ؛بادمجان». 

 کمی آرام شدم ولی تعجب کردم چرا همین وانت بار در چند دقیقه چند بار از اینجا ردشد بار اول که آمد که آمد کسی از او نخرید بریدگی بین دو دیوار ؛کوچه باریک بن بستس که دو در پهلوبه پهلو در انتهای آن قرارداشت داخل کوچه  رفتم حال و هوای گیج کننده ای گرد و غبار و پوسیدگی دیوار ها وتار های کثیف و نمور عنکبوت که از دیوار ها آویزان بود و خاک مرده ی کف کوچه ؛از همه ی اینها چندشم آمد .ته کوچه پیرزن لاغری که پاچه پوشیده بود با جاروی کم پشتی جلو در را آب  و جارو می کرد او مثل انار چلانده شده بود مثل شمعی کهمی سوزاند و خود را می سوزاند .جلو رفتم و گفتم :«سلام مادر جان!» راست شد

نویسنده : جعفر مقدم